Wojciech Danielski
Kapłan Archidiecezji Warszawskiej, liturgista, historyk liturgii, mistagog, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Moderator Krajowy Ruchu Światło-Życie i Krajowy Duszpasterz Służby Liturgicznej.
Urodził się 10 kwietnia 1935 roku w Milanówku koło Warszawy, zmarł 24 grudnia 1985 roku w Warszawie. Początkowo uczył się w domu rodzinnym. Od 1947 uczęszczał do gimnazjum fundacji Górskich, gdzie w 1951 otrzymał świadectwo dojrzałości. W latach 1951-1956 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Dlasze studia podjął na KUL.
W czasie ich trwania w roku 1958 otrzymał święcenia kapłańskie. W 1960 uzyskał licencjat. Był wikariuszem w parafii Najczystszego Serca Maryi w Warszawie na Grochowie. Równocześnie współpracował z Wydziałem Nauki Katolickiej przy Kurii Metropolitalnej Warszawskiej, zwłaszcza w opracowywaniu komentarzy i katechez liturgicznych. Od 1964 był członkiem kolegium tego wydziału. W 1963 został kapelanem sióstr Niepokalanek w Warszawie na Mokotowie.
W porozumieniu z Ośrodkiem Archiwów, Bibliotek i Muzeów Kościelnych oraz z Pracownią Starych Druków Biblioteki Narodowej w Warszawie prowadził studia kalendariograficzne oraz kwerendę nad polskimi starodrukami liturgicznymi. W 1964 został asystentem na Sekcji Historii Wydział Teologii KUL. W 1967 otrzymał stopień doktora teologii w zakresie historii Kościoła. W 1968 został najpierw adiunktem przy Sekcji Pastoralnej Wydziału Teologii KUL, a potem adiunktem Katedry Liturgiki Instytutu Teologii Pastoralnej. Prowadził wykłady na temat misterium paschalnego w roku liturgicznym, liturgiki pastoralnej, prawa liturgicznego i jego adaptacji pastoralnej, organizacji duszpasterstwa liturgicznego w diecezji, ksiąg liturgicznych, roku liturgicznego: teksty ku czci NMP i świętych, liturgicznej modlitwy Kościoła: psalmy i hymny. Od 1968 był członkiem Towarzystwa Naukowego KUL, a od 1972 współpracownikiem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego.
Należał do Lubelskiego Zespołu Liturgistów. Partycypował w przekładach zreformowanych ksiąg liturgicznych (Chrzest Dzieci, Liturgia Godzin, Mszał Pawła VI, Liturgia Pogrzebu). Od 1966 uczestniczył w redagowaniu Biuletynu Odnowy Liturgii. Był współorganizatorem (z ks. Franciszkiem Blachnickim) sympozjów pastoralno-liturgicznych w Krościenku nad Dunajcem i (z ks. Wacławem Schenkiem) dorocznych spotkań naukowych dla Wykładowców Liturgiki Zakładów Teologicznych w Polsce. Głosił referaty dotyczące odnowy liturgii duchowieństwu wszystkich diecezji Polski. W latach 1970-1972 był wykładowcą w Studium Pastoralnym w Lublinie i w Diecezjalnym Instytucie Pastoralnej Formacji Duchowieństwa w Gorzowie Wielkopolskim, a od 1973 wykładowcą w Studium Formacji Pastoralno-Liturgicznej; od 1984 był także moderatorem tego studium.
W 1975 został profesorem w Prymasowskim Studium Teologii Życia Wewnętrznego w Warszawie. Należał do Archidiecezjalnej Komisji Liturgicznej; w 1974 przygotował rozdział o liturgii dla Synodu Warszawskiego. Przynależał do Komisji ds. Turystyki i do Komisji ds. Duchowieństwa przy Episkopacie Polski. W laach 1968-1975 był wicedyrektorek Konwiktu Księży Studentów KUL. Od 1978 należał do Komisji Teologicznej przy Duszpasterstwie Służby Liturgicznej.
W 1982 przejął odpowiedzialność za Ruch Światło-Życie i Krajowe Duszpasterstwo Służby Liturgicznej. Od 1983 w Encyklopedii Katolickiej był redaktorem działu "Liturgika i hymnologia". W 1984 otrzymał nominację Krajowego Duszpasterza Służby Liturgicznej.
Ks. Wojciech Danielski był specjalistą w zakresie badań nad liturgią i polską kulturą religijną. Rozwinął badania nad pełną inwentaryzacją przedtrydenckich rękopisów liturgicznych w zbiorach polskich. Przygotował kartkowy katalog średniowiecznych rękopisów z polskich zbiorów kościelnych i państwowych. Jest autorem kilku prac naukowych i wielu artykułów z zakresu odnowionej liturgii i formacji w niej i przez nią ludzi świeckich. Przygotował wiele wprowadzeń i komentarzy liturgicznych. Jest autorem ponad 160 haseł do Encyklopedii Katolickiej. Tłumaczył teksty psalmów i hymnów liturgicznych oraz pieśni (Exsultate Deo) i piosenek o treści ewangelicznej (Duchem całym).
Szczególną troską otaczał księży, alumnów i osoby konsekrowane. Prowadził dla nich rekolekcje. Dla wielu osób był ojcem duchownym i spowiednikiem. Nazwano go "Homo Paschalis".