Franciszek Blachnicki
Kapłan Archidiecezji Katowickiej, pastoralista, mistagog, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Założyciel Ruchu Światło-Życie i diakonii stałej tego ruchu - świeckiego instytutu życia konsekrowanego pod wezwaniem Niepokalanej Matki Kościoła, Krajowy Duszpasterz Służby Liturgicznej.
Urodził się 24 marca 1921 roku w Rybniku na Śląsku, w wielodzietnej rodzinie Józefa Blachnickiego i Marii z domu Miller. Gimnazjum ukończył w Tarnowskich Górach. Był aktywny w harcerstwie. Wiosną 1938 roku zdał maturę, a we wrześniu podjął służbę wojskową. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, aż do kapitulacji. W październiku w Tarnowskich Górach rozpoczął działalność konspiracyjną. W marcu 1940 roku musiał uciekać przed gestapo. Ujęty w Zawichoście i internowany, po kilku tygodniach przesłuchań został wywieziony do niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu.
Przebywał tam przez czternaście miesięcy. Otrzymał numer 1201. We wrześniu 1941 przewieziono go do aresztu śledczego w Zabrzu, a potem do Katowic. W marcu 1942 został skazany na karę śmierci za działalność konspiracyjną przeciw Rzeszy Niemieckiej. Po ponad czterech miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiony, a karę śmierci zamieniono mu na dziesięć lat więzienia po zakończeniu wojny.
W czasie pobytu na oddziale skazańców w katowickim więzieniu dokonało się w jego życiu nagłe i cudowne nawrócenie na osobową wiarę w Chrystusa, połączone z decyzją oddania życia na Jego służbę.
Po zakończeniu wojny wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, a po jego ukończeniu 25 czerwca 1950 roku przyjął święcenia kapłańskie.
W latach 1954-1956, w okresie wysiedlenia biskupów uczestniczył w pracach Tajnej Kurii w Katowicach i organizował powrót biskupów śląskich do diecezji. Po powrocie biskupów pracował w Wydziale Duszpasterskim Kurii i w redakcji "Gościa Niedzielnego". Prowadził również Ośrodek Katechetyczny, a od 1957 roku działalność trzeźwościową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości. W 1960 roku ówczesne władze zlikwidowały Centralę Krucjaty, a ks. Franciszka aresztowano w marcu 1961. Po czterech miesiącach aresztu otrzymał wyrok trzynastu miesięcy więzienia z zawieszeniem na trzy lata.
W październiku 1961 roku ks. Blachnicki podjął studia specjalistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po ich ukończeniu kontynuował pracę naukowo-dydaktyczną w Instytucie Teologii Pastoralnej. W sposób szczególny angażował się w przybliżenie szerokim kręgom duszpasterzy i świeckich soborowej nauki o Kościele i odnowionej liturgii, wypracowując metody soborowej formacji liturgicznej.
Już od pierwszych lat pracy duszpasterskiej szczególną uwagę przywiązywał do pracy w małych grupach, począwszy od Oazy Dzieci Bożych aż po metodę piętnastodniowych rekolekcji przeżyciowych nazwanych później Oazą Żywego Kościoła. W ten sposób powstał ruch, zwany dziś Ruchem Światło-Życie.
Ruch ten rozwinął się mimo wielorakich trudności w Polsce, a także na Słowacji, w Czechach, a nawet w Boliwii. Z inspiracji ks. Blachnickiego powstawały też nowe inicjatywy, które były odpowiedzią na znaki czasu. Do takich należały: Krucjata Wyzwolenia Człowieka, Plan Wielkiej Ewangelizacji, Niezależna Chrześcijańska Służba Społeczna czy też Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów.
Ks. Blachnicki jest też duchowym ojcem wspólnoty życia konsekrowanego - Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła.
Stan wojenny, ogłoszony 13 grudnia 1981 roku, zastał ks. Blachnickiego poza granicami kraju. Osiadł w 1982 roku w polskim ośrodku Marianum w Carlsbergu w Niemczech. Tam też zmarł 27 lutego 1987 roku.
Wieloraka działalność i służba Kościołowi i w Kościele, budzenie i ożywianie zaangażowania świeckich, zmaganie się o trzeźwość Narodu, troska o młodych i rodziny, uczyniły ks. Blachnickiego niezwykłym świadkiem wiary. Stał się on bowiem głosem, który wzywał wszystkich świeckich, by na co dzień żyli tajemnicą Kościoła.