Ruch Światło-Życie należy do najważniejszych posoborowych nurtów odnowy Kościoła, dlatego jego zasięg oddziaływania i jego wieloaspektowość są poddawane badaniom w zakresie różnych dyscyplin teologicznych, nauk społecznych, czy humanistycznych. Do tej pory nie przeprowadzono badań nad funkcją Centrum Światło-Życie, które stanowi istotny element integralnej koncepcji ks. F. Blachnickiego budowania „żywego Kościoła”.

Korzenie budowania eklezjalnej wspólnoty życia apostolskiego sięgają pobytu ks. Blachnickiego w Niepokalanowie (1956). Sformułowana wówczas przez niego idea „Niepokalanowa śląskiego” rozwinęła się w kierunku Centrum Światło-Życie, w najdojrzalszej formie realizowanego na emigracji, w Carlsbergu. Opracowanie ks. dra Jacka Hermy stanowi nowatorski wkład w zrozumienie trwającego kilkadziesiąt lat rozwoju tej koncepcji. Autor wykazał, że idee formacyjne realizowane w programach ewangelizacyjno-katechumenalnych w oazach wymagają nie tylko parafialnego środowiska wiary, ale potrzebują tworzenia ośrodków stałego jej budzenia, we wspólnocie osób całkowicie oddanych tej sprawie – aż do pewnych form życia według rad ewangelicznych.

Badacz doszedł do oryginalnego wniosku, że ukształtowane w oparciu o zasady katechumenalne środowisko wiary staje się zdolne do ewangelizacji i formowania osób w różnym wieku i różnych stanów życia, dlatego stanowi ono swoiste doświadczenie i wzorzec budowania parafii jako wspólnoty wspólnot. Poszukiwania naukowe wykazały, że umożliwia to rozwój dojrzałości chrześcijanina w różnych wymiarach formacji ludzkiej i formacji wiary. Zbadanie na przykładzie ośrodka „Marianum,” w Carlsbergu sposobów odziaływania tak ukształtowanego środowiska osób, o różnym stopniu związania się z Centrum Światło-Życie, pozwoliło na potwierdzenie tezy o jego paradygmatycznej roli w procesie formacji o charakterze katechumenalnym. Takie właśnie ukierunkowanie misji ewangelizacyjnej we współczesnym świecie wskazują najnowsze dokumenty nauczania Kościoła.

fragment Przedmowy
ks. dr hab. Piotr Kulbacki (KUL)