Ks. Blachnicki z prorocką siłą, która w czasach PRL nie miała precedensu, nazywał po imieniu otaczającą go rzeczywistość. Nie szukał eufemizmów, mówił po prostu, że państwo, w którym przez 45 lat żyli Polacy, nie było suwerenne a ludzi pozbawiono podstawowych praw obywatelskich. Mówił, że w Polsce władza jest totalnie zakłamana, gdyż kłamstwo leżało u najgłębszych podstaw tego systemu.
„Odważne mówienie prawdy to największa potęga w walce z tymi, którzy są niewolnikami kłamstwa” – pisał w 1982 roku. Z ogromną odwagą domagał się wielkiego czynu, podczas gdy wielu, także w Kościele, myślało raczej o adaptowaniu się do realiów. On realiów socjalistycznego państwa nigdy nie akceptował. Był antykomunistą konsekwentnym. Wiedział, że tego systemu nie można pokonać, przeciwstawiając się tylko zewnętrznemu zniewoleniu. Przemyślenia ks. Blachnickiego zawarte w tym zbiorze dotyczą spraw społecznych, które nadal mają doniosłe znaczenie, tym bardziej, że coraz powszechniej neguje się potrzebę rozważania, czym w istocie była PRL i jaka jest odpowiedzialność ludzi i ugrupowań społecznych, które przez 45 lat służyły zniewalaniu narodu. Dlatego z uwagą warto studiować myśli ks. Blachnickiego, a także zastanowić się, jak oceniłby on pierwszą dekadę III Rzeczypospolitej.
Andrzej Grajewski